Η Κολωνία (γερμανικά: Köln) είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας μετά το Βερολίνο, το Αμβούργο και το Μόναχο και η μεγαλύτερη πόλη του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας (Nordrhein-Westfalen). Η Κολωνία είναι χτισμένη και στις δυο όχθες του ποταμού Ρήνου. Η Κολωνία είναι από το 1988 αδελφοποιημένη με τη Θεσσαλονίκη.
Κολωνία
Βασικές πληροφορίες
Χώρα:
Γερμανία
Κρατίδιο:
Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία
Περιφέρεια:
Κολωνία
Δημοτικά διαμερ:
9
Πληθυσμός:
1.046.680
(31 Δεκεμβρίου 2014)
Έκταση:
405,15 χμ²
Υψόμετρο:
52
Τηλ. κωδικός:
02 21
Το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας είναι ένα από τα παλαιότερα ιδρύματα της Ευρώπης και παγκοσμίως γνωστό για το οικονομικό του τμήμα. Ακόμη έχει ένα από τα πιο ξακουστά καρναβάλια στην Ευρώπη. Κέλς (Kölsch) ονομάζεται η τοπική διάλεκτος, και ο τύπος μπίρας της Κολωνίας, που σερβίρεται σε χαρακτηριστικά μικρά ποτηράκια. Το δημοφιλέστερο αξιοθέατο της πόλης είναι ο τεράστιος καθεδρικός της ναός, ο Ντομ (Kölner Dom).
Η περιοχή είναι επίσης γνωστή για το διάσημο άρωμα "Eau de Cologne" ("Νερό της Κολωνίας"), που παρασκευάστηκε για πρώτη φορά στην περιοχή στις αρχές του 18ου αιώνα (1709), από τον ιταλό Γιόχαν Μαρία Φαρίνα (Johann Maria Farina). Κάποια χρόνια αργότερα στην ίδια περιοχή, ο Φερδινάνδος Μύλενς, εγγονός του Βίλχελμ Μύλενς ιδιοκτήτη του εργοστασίου που παρήγαγε το "Eau de Cologne", αποφάσισε την παραγωγή του προϊόντος κάτω από το όνομα "4711" (που ονομάστηκε έτσι από τον αριθμό της οικίας του). Σήμερα κυκλοφορούν και το αυθεντικό "Eau de Cologne" και το "4711". Στο μέρος που δημιουργήθηκε το "Eau de Cologne" υπάρχει σήμερα μουσείο αρωμάτων (Duftmuseum im Farina-Haus).
Οι αδελφοί Γιάκομπ (Jacob Ludwig Carl Grimm) και Βίλχελμ Καρλ Γκριμ (Wilhelm Carl Grimm) ήταν δύο ιδιαίτερα δημοφιλείς συλλέκτες παραδοσιακών παραμυθιών που γεννήθηκαν στις 4 Ιανουαρίου του 1785 και στις 24 Φεβρουαρίου του 1786 αντίστοιχα στο Χάναου της Γερμανίας.
Οι γονείς τους Φίλιπ Βίλχελμ (Philip Wilhelm Grimm) και Δωροθέα (Dorothea Zimmer), είχαν συνολικά εννέα παιδιά, από τα οποία τα τρία απεβίωσαν όταν ήταν ακόμα βρέφη. Όταν ο Γιάκομπ, που ήταν και ο μεγαλύτερος εν ζωή γιος, ήταν ένδεκα ετών, ο πατέρας τους πέθανε.
Τελείωσαν το Γυμνάσιο στο Κάσσελ και μετά σπούδασαν νομικά στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ. Αφού εργάστηκαν ένα διάστημα ως βιβλιοθηκάριοι στο Κάσσελ προσελήφθησαν ως καθηγητές στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, ο Γιάκομπ το 1830 και ο αδελφός του πέντε χρόνια αργότερα. Όμως το 1837 απολύθηκαν επειδή διαμαρτυρήθηκαν μαζί με άλλους πέντε συναδέλφους τους κατά του βασιλιά Ερνέστου Αυγούστου Α΄, για την απόφασή του να καταργήσει το φιλελεύθερο σύνταγμα του βασιλείου του Ανόβερου. Η ομάδα των επτά αυτών διαδηλωτών έγινε γνωστή ως "οι επτά του Γκέτινγκεν" (Göttinger Sieben).
Ο Γιάκομπ Γκριμ δεν παντρεύτηκε ποτέ, αλλά ο Βίλχελμ παντρεύτηκε την Henriette Dorothea Wild, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ο Βίλχελμ Καρλ Γκριμ πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου του 1859, ενώ ο αδελφός του Γιάκομπ στις 20 Σεπτεμβρίου του 1863 στο Βερολίνο. Και οι δύο είναι θαμμένοι στο κοιμητήριο του Αγίου Ματθαίου στο Βερολίνο.
Τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ
Οι Γκριμ ήταν συγγραφείς και συλλέκτες παραδοσιακών παραμυθιών, στα οποία ο Βίλχελμ Καρλ Γκριμ έδωσε λογοτεχνική μορφή και τα προσάρμοσε για παιδιά. Άρχισαν να συλλέγουν παραμύθια γύρω στο 1807, μια περίοδο που υπήρχε έντονο ενδιαφέρον για παρόμοια έργα.
Εξώφυλλο του πρώτου τόμου των παραμυθιών
Τον πρώτο τόμο παραμυθιών τον εξέδωσαν το 1812. Ο τόμος, υπό το όνομα "Kinder - und Hausmärchen" ("Παιδικά και Οικογενειακά Παραμύθια"), περιείχε 86 ιστορίες. Ακολούθησαν άλλες 70 ιστορίες σε ένα δεύτερο τόμο, που εκδόθηκε το 1814. Μέχρι το 1857 επτά εκδόσεις των παραμυθιών είχαν εκδοθεί και περιείχαν συνολικά 211 παραμύθια. Ανάμεσα σε αυτά υπάρχουν γνωστά παραμύθια όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Ο Βασιλιάς Βάτραχος, Κουτσοκαλιγέρης, Χάνσελ και Γκρέτελ, Ραπουνζέλ, Ο γενναίος ραφτάκος, Η Ωραία Κοιμωμένη, Σταχτοπούτα, Ο λύκος και τα εφτά κατσικάκια, Αδελφός και Αδελφή και άλλα. Πίστευαν πως τα παραμύθια είχαν κοινή ρίζα και μετακινούνταν μαζί με τα ινδοευρωπαϊκά φύλα (ινδοευρωπαϊκή ή μονογενετική θεωρία), κάτι που περιέγραφαν στην εισαγωγή του έργου τους. Ακόμα, επέλεξαν 50 από αυτά και δημιούργησαν μία έκδοση αποκλειστικά για παιδιά με το όνομα "Kleine Ausgabe" ("Μικρή έκδοση").
Μεταξύ του 1816 και του 1818 εξέδωσαν δύο τόμους με γερμανικούς θρύλους με τίτλο "Deutsche Sagen'' ("Γερμανικοί παροιμίες"), που περιείχε 585 ιστορίες γραμμένες με χρονολογική σειρά. Ακόμα, κυκλοφόρησαν μία έκδοση με ιρλανδικές ιστορίες σχετικές με ξωτικά ("Irische Elfenmärchen") το 1826, η οποία αποτελούσε μετάφραση και σχολιασμό μέρους του έργου "Fairy Legends and Traditions of the South of Ireland" του Ιρλανδού Τόμας Κρόφτον Κρόκερ, καθώς και μία έκδοση με τον τίτλο "Deutsche Mythologie" ("Γερμανική Μυθολογία") το 1835.Τα παραμύθια ήταν πάρα πολύ όμορφα και παίχτηκαν σε πολλά θέατρα.
Το Λευκό Ρόδο (die weisse Rose) ήταν αντιστασιακή οργάνωση που έδρασε στη ναζιστική Γερμανία από τον Ιούνιο του 1942 μέχρι το Φεβρουάριο του 1943. Στο διάστημα αυτό, τα μέλη της, που ήταν κυρίως φοιτητές, τύπωσαν σε χιλιάδες αντίτυπα και έριξαν στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου έξι φυλλάδια, με τα οποία προσπάθησαν να αφυπνίσουν το γερμανικό λαό και να τον ξεσηκώσουν κατά του ναζιστικού καθεστώτος.
Μέλη της οργάνωσης
Χανς Σολ, Σοφι Σολ και Κρίστοφ Προμπστ
Τον βασικό πυρήνα της οργάνωσης αποτελούσαν οι: Σόφι Σολ και Χανς Σολ, Άλεξ Σμόρελ, Βίλι Γκραφ, Κρίστοφ Προμπστ, Ίνγκε Σολ, Τράουτε Λάφρεντζ, Καταρίνα Σύντεκοπφ, Λιζελότε Μπερντλ, Φαλκ Χάρνακ και ο καθηγητής φιλοσοφίας Κουρτ Χούμπερ. Τα μέλη της οργάνωσης κινούνταν από ανθρωπιστικά και πνευματικά κίνητρα, απέρριπταν το φασισμό και το μιλιταρισμό και πίστευαν σε μια ενωμένη Ευρώπη, στην ποία θα κυριαρχούσε η ανοχή και η δικαιοσύνη. Επηρεάστηκαν από την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη του Αλέξανδρου Σμόρελ, ο οποίος πρότεινε και τον τίτλο "Λευκό Ρόδο" από ένα απόσπασμα του βιβλίου "Οι αδελφοί Καραμαζώφ" του αγαπημένου του συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, αλλά και από το πολιτιστικό ρεύμα του Κινήματος Νεολαίας (Jugendbewegung), του οποίου ήταν μέλος ο Κρίστοφ Προμπστ.
Σύλληψη και εκτέλεση
Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943, η Σόφι Σολ και ο αδελφός της Χανς πήγαν με μια τσάντα γεμάτη με αντίτυπα του έκτου φυλλαδίου στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και τα έριξαν, κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, στους διαδρόμους του κτιρίου. Φεύγοντας, είδαν ότι είχαν μείνει μερικά φυλλάδια στην τσάντα και επέστρεψαν στην εσωτερική αυλή του Πανεπιστημίου για να τα ρίξουν και αυτά. Τους είδε όμως ο φύλακας και έτσι συνελήφθησαν από την αστυνομία. Στη συνέχεια, συνελήφθησαν και άλλα μέλη της οργάνωσης. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1943 δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο δια αποκεφαλισμού η Σόφι Σολ (22 χρονών), ο αδερφός της Χανς (25 χρονών) και ο Κρίστοφ Προμπστ (24 χρονών). Ο Άλεξ Σμόρελ (26 χρονών) και ο καθηγητής Χούμπερ (50 χρονών) εκτελέστηκαν επίσης δια αποκεφαλισμού στις 13 Ιουλίου του 1943 ενώ ο Βίλι Γκραφ (25 χρονών) στις 12 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.
Φυλλάδια
Το τελευταίο φυλλάδιο το έβγαλαν λαθραία από τη Γερμανία μετά τις εκτελέσεις των μελών της οργάνωσης άλλα μέλη που είχαν γλυτώσει: οι Σύμμαχοι το τύπωσαν σε χιλιάδες αντίτυπα που τα έριξαν με αεροπλάνα σε πόλεις τις ναζιστικής Γερμανίας. Τα αντίτυπα αυτά είχαν τίτλο "Το Μανιφέστο των φοιτητών του Μονάχου".
Το πρώτο φυλλάδιο έγραφε μεταξύ άλλων:
Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;
ενώ το δεύτερο:
Μετά την κατάκτηση της Πολωνίας, 300.000 Εβραίοι δολοφονήθηκαν σ αυτή τη χώρα με τον πιο κτηνώδη τρόπο. Οι Γερμανοί κοιμούνται τον ηλίθιο ύπνο τους και ενθαρρύνουν τους φασίστες εγκληματίες.
Το δε τέταρτο περιείχε το απόσπασμα:
Κάθε λέξη ἀπὸ τὸ στόμα του Χίτλερ είναι ένα ψέμα. Όταν μιλά για ειρήνη, εννοεί τον πόλεμο και όταν κατὰ τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεί το όνομα του Παντοδύναμου, εννοεί τη δύναμη του κακού, τον εκπεσόντα άγγελο, το Σατανά. Το στόμα του είναι το δύσοσμο στόμιο της Κολάσεως και η ισχὺς του εκ βάθρων καταραμένη.
Η ιστορία του «Λευκού Ρόδου» έγινε γνωστή ευρέως μέσα από την ταινία του Μαρκ Ρότεμουντ «Οι τελευταίες μέρες της Σόφι Σολ» (2005)
"Sophie Scholl- die letzten Tage" (Film)
"Die weiße Rose" (Film)
Zusatzmaterial zum Film "Sophie Scholl- die letzen Tage"
Άσκηση: "Διαβάστε το κείμενο για την ιστορία του Λευκού Ρόδου και συμπληρώστε τα κενά με τις λέξεις που σας δίνονται παρακάτω"
Ergänzen
Sie den Lückentext
„Die Weiße___________“ war eine bekannte __________________ gegen die Hitlerdiktatur.
Sophie Scholl folgte ihrem ____________, Hans, nach _____________ und
begann dort 1943 ihr_____________ der Philosophie und ________________. Sie war
noch nicht lange an der Universität als sie ein _______________ in die Hand
bekam.
Man rief darin zum ___________ gegen die __________________ auf.
Das Flugblatt war mit „________________“ unterzeichnet. Sophie war fasziniert
von den Gedanken, die sie dort fand und entdeckte bald, dass ihr Bruder, Hans,
diese Gruppe ins Leben gerufen hatte. Sophie wurde auch _______________ der
„Weißen Rose“ und ________________Flugblätter, bis sie und ihr Bruder
sowie andere Mitglieder vom ________________
der ________________ bei der Gestapo verraten wurden. Hans und Sophie wurden am
18. Februar 1943________________, am 22. Februar ________________verurteilt und
noch am selben Tag hingerichtet.
Mitglied- Universität - Hausmeister- Rose- verhaftet- Bruder- Studium- Flugblatt- verteilte- Widerstand- Hitlerdiktatur- München- Biologie- zum Tode- Die Weiße Rose- Widerstandsgruppe
Το Μόναχο (γερμανικά: München) είναι πόλη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και πρωτεύουσα του oμόσπονδου κράτους της Βαυαρίας. Είναι χτισμένη στις όχθες του Ίζαρ, ενός από τους μεγαλύτερους παραποτάμους του επάνω ρου του Δούναβη. Μετά το Βερολίνο και το Αμβούργο η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας σε πληθυσμό και αποτελεί σημαντικό κόμβο συγκοινωνιών, οδικών, σιδηροδρομικών και εναέριων μεταφορών. Είναι, επίσης, φημισμένο ευρωπαϊκό εμπορικό κέντρο, καθώς και μεγάλο βιομηχανικό και πολιτιστικό κέντρο, με τα δύο καλύτερα και πιο φημισμένα πανεπιστήμια της Γερμανίας, το Πανεπιστήμιο του Μονάχου και το Πολυτεχνείο του Μονάχου, μουσεία και άλλα πολλά ανώτερα καλλιτεχνικά ιδρύματα.
Η πόλη είναι ένα σημαντικό κέντρο τέχνης, τεχνολογίας, χρηματοδότησης, εκδόσεων, πολιτισμού, καινοτομίας, εκπαίδευσης, επιχειρήσεων και τουρισμού στη Γερμανία και την Ευρώπη και απολαμβάνει υψηλού επιπέδου και ποιότητας ζωής, φθάνοντας πρώτα στη Γερμανία και τέταρτη παγκοσμίως 2015 έρευνα Mercer. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση και την Παγκόσμια Κατάταξη, το Μόναχο θεωρείται μια πόλη άλφα-κόσμου, από το 2015.
Το όνομα της πόλης προέρχεται από τον παλαιό / μεσαίο γερμανικό όρο Munichen, που σημαίνει "από τους μοναχούς". Προέρχεται από τους μοναχούς της τάξης των Βενεδικτίνων, οι οποίοι έτρεξαν ένα μοναστήρι στον τόπο που αργότερα έγινε η παλιά πόλη του Μονάχου. εξ ου και ο μοναχός που απεικονίζεται στο οικόσημο της πόλης. Το Μόναχο αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1158. Μετά την ίδρυση της Βαυαρίας, κυριαρχικό βασίλειο το 1806, έγινε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κέντρο τέχνης, αρχιτεκτονικής, πολιτισμού και επιστήμης.
Στη δεκαετία του 1920, το Μόναχο έγινε έδρα πολλών πολιτικών φατριών, μεταξύ των οποίων και η NSDAP. Μετά την άνοδο στην εξουσία των Ναζί, το Μόναχο ανακηρύχθηκε "Πρωτεύουσα της Κίνησης". Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Μόναχο βομβαρδίστηκε βαριά και πάνω από το 50% ολόκληρης της πόλης και μέχρι το 90% του ιστορικού κέντρου καταστράφηκαν. Μετά το τέλος της μεταπολεμικής αμερικανικής κατοχής το 1949, σημειώθηκε μεγάλη αύξηση του πληθυσμού και της οικονομικής δύναμης κατά τα χρόνια της Wirtschaftswunder ή «οικονομικού θαύματος». Σε αντίθεση με πολλές άλλες γερμανικές πόλεις οι οποίες βομβαρδίστηκαν και καταστράφηκαν βαριά, το Μόναχο αποκατέστησε το μεγαλύτερο μέρος της παραδοσιακής πόλης και φιλοξένησε τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972. Η δεκαετία του 1980 έφερε έντονη οικονομική ανάπτυξη, βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας και επιστημονικά ιδρύματα και αύξηση του πληθυσμού. Η πόλη φιλοξενεί μεγάλες εταιρείες όπως η BMW, η Siemens, η MAN, η Linde, η Allianz και η MunichRE.
Το Μόναχο φιλοξενεί πολλά πανεπιστήμια, μουσεία και θέατρα. Τα πολυάριθμα αρχιτεκτονικά του αξιοθέατα, οι αθλητικές εκδηλώσεις, οι εκθέσεις και το ετήσιο Oktoberfest προσελκύουν αξιοσημείωτο τουρισμό. Το Μόναχο είναι μια από τις πιο ευημερούσες και ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις της Γερμανίας. Αποτελεί κορυφαίο προορισμό για τη μετανάστευση και την εκπατρισμένη περιοχή, παρά το γεγονός ότι είναι ο δήμος με τη μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού στη Γερμανία (4.500 άτομα ανά km²).
Marienplatz
Frauenkirche
Hofbräuhaus
Englischer Garten
Glyptothek
Deutsches Museum
Αξιοθέατα του Μονάχου
Das Deutsche Museum
Oktoberfest
Το Οκτόμπερφεστ (Oktoberfest) είναι γιορτή μπύρας που λαμβάνει χώρα στο Μόναχο κάθε χρόνο στην περιοχή Theresienwiese. Διαρκεί δύο εβδομάδες και λήγει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου.
Καθιερώθηκε από το 1810, οπότε έγιναν μεγάλες γιορτές για το γάμο του πρίγκιπα της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α'. Όλες οι ζυθοποιίες του Μονάχου προσφέρουν μπύρα στους επισκέπτες σε χαρακτηριστικές σκηνές χωρητικότητας 2-3.000 ατόμων. Σερβιτόροι και τα τελευταία χρονια και αρκετοί επισκέπτες φορούν τις παραδοσιακές βαυαρικές ενδυμασίες.
Το Κάστρο Νοϊσβάνσταϊν (γερμανικά: Schloss Neuschwanstein) είναι παλάτι του 19ου αιώνα το οποίο βρίσκεται σε λόφο πάνω από το χωριό Σβάνγκαου κοντά στο Φύσεν στη νοτιοδυτική Βαυαρία στη Γερμανία. Η κατασκευή του διατάχθηκε από τον Λουδοβίκο Β΄ της Βαυαρίας ως χώρος ανάπαυσης και φόρος τιμής στον Ρίχαρντ Βάγκνερ. Ο Λουδοβίκος πλήρωσε για το παλάτι από τη περιουσία του και από δάνεια και όχι από τα δημόσια κεφάλαια της Βαυαρίας.
Το παλάτι αρχικά σχεδιαζόταν να γίνει προσωπικό καταφύγιο του βασιλιά, αλλά άνοιξε στο κοινό επί πληρωμή αμέσως μετά το θάνατό του το 1886, μη έχοντας ακόμα αποπερατωθεί. Από τότε το κάστρο έχουν επισκεφθεί περισσότεροι από 60 εκατομμύρια άνθρωποι.Το παλάτι έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες και αποτέλεσε την έμπνευση για το κάστρο της ωραίας κοιμωμένης της Ντίσνεϋλαντ και άλλων μεταγενέστερων κατασκευών.
ΟΆουγκουστ Μάκε(γερμ.August Macke,3 Ιανουαρίου1887-26 Σεπτεμβρίου1914) ήτανΓερμανόςζωγράφοςκαι ένα από τα κύρια μέλη της γερμανικήςεξπρεσιονιστικήςομάδαςDer Blaue Reiter(O Γαλάζιος Καβαλάρης).
Έζησε κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα καινοτόμου εποχής για τη γερμανική τέχνη όπου αναπτύχθηκαν οι κυριότερες γερμανικές εξπρεσιονιστικές τάσεις, καθώς επίσης πραγματοποιήθηκε η άφιξη στη Γερμανία των πρωτοποριακών αβάν-γκαρντ κινημάτων που διαμορφώθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όπως για έναν αληθινό καλλιτέχνη της εποχής του, ο Μάκε ήξερε πώς να ενσωματώσει στη ζωγραφική του τα στοιχεία της avant-garde που περισσότερο τον ενδιέφεραν.
Γεννήθηκε στη Μέσεντε της Γερμανίας. Ο πατέρας του, Άουγκουστ Φρίντριχ Χερμανν Μάκε (1845-1904), ήταν εργολάβος οικοδομών ενώ η μητέρα του, Μαρία Φλορεντίνε το γένος Άντολφ (1848-1922), προερχόταν από μια αγροτική οικογένεια στην περιοχή Ζάουερλαντ της Γερμανίας. Η οικογένεια έζησε στη οδό «Brüsseler Straße» μέχρι τα 13 χρόνια του Άουγκουστ.
Το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής ζωής του κατοικούσε στη Βόννη, με εξαίρεση μερικές περιόδους που έζησε στη λίμνη Τουν στην Ελβετία και διάφορα ταξίδια στο Παρίσι, την Ιταλία, την Ολλανδία και την Τυνησία. Στο Παρίσι, όπου ταξίδεψε για πρώτη φορά το 1907, ο Μάκε ήρθε σε επαφή με το έργο των ιμπρεσιονιστών, και αμέσως μόλις αυτός πήγε στο Βερολίνο πέρασε μερικούς μήνες στο στούντιο Lovis Corinth. Το ύφος του διαμορφώθηκε μέσα από την τεχνοτροπία των Γάλλων ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών, περνώντας αργότερα από μια φωβιστική περίοδο.
Το 1909 παντρεύτηκε με την Ελίζαμπετ Γκέρχαρντ. Το 1910, μέσω της φιλίας του με το Φραντς Μαρκ, ο Μάκε συνάντησε τον Βασίλι Καντίνσκι και για λίγο μοιράστηκε τα μη αντικειμενικά, αισθητικά, μυστικιστικά και συμβολικά στοιχεία του κινήματος Der blaue Reiter (Ο Γαλάζιος Καβαλάρης).
Η συνάντηση του Μάκε με τον Ρομπέρ Ντελωναί στο Παρίσι το 1912 επρόκειτο να αποτελέσει αποκάλυψη για τον Μάκε. Ο χρωματικός κυβισμός του Ντελωναί, που ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ είχε αποκαλέσει Ορφισμό, επηρέασε την τέχνη του Μάκε από εκείνο το σημείο και μετά. Τα παράθυρα καταστημάτων του μπορούν να θεωρηθούν προσωπική ερμηνεία των παραθύρων Ντελωναί, συνδυασμένα ταυτόχρονα με τις εικόνες του ιταλικού φουτουρισμού.
Η εξωτική ατμόσφαιρα της Τυνησίας, όπου ταξίδεψε το 1914 με τον Πάουλ Κλέε και τον Λουί Μουαγιέ ήταν θεμελιώδης για τη δημιουργία της φωτεινής προσέγγισης της τελικής περιόδου του, κατά τη διάρκεια της οποίας παρήγαγε μια σειρά έργων, θεωρούμενα τώρα ως τα αριστουργήματά του.
Η σταδιοδρομία του έληξε με τον πρόωρο θάνατό του στο Δυτικό Μέτωπο, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Σεπτέμβριο του 1914. Τελευταίος του πίνακας ήταν ο προφητικός «Αποχαιρετισμός».
Πίνακες του August Macke
Portrait mit Äpfeln
Im Basar
Blick in eine Gasse
Portrait der Frau des
Künstlers mit Hut
Gartenbild
Paar im Walde
Der Maler August Macke
August Macke wird
am 3. Januar 1887 in Meschede (Westfalen) geboren. Er hat zwei ältere
Schwestern. Die Familie geht bald nach seiner Geburt nach Köln und dann 1900
nach Bonn. Hier lernt August 1903 seine spätere Frau Elisabeth Gerhardt kennen.
Schon in der Schule
zeigt August, dass er sehr gut zeichnen und malen kann. Außerdem interessiert
er sich sehr für Kunst. 1904 verlässt er die Schule, obwohl sein Vater das
nicht möchte. August studiert an der Kunstakademie in Düsseldorf. Doch das
Studium dort gefällt ihm nicht. Er braucht mehr Freiheit. Schon im November
1906 hört er wieder mit dem Studium auf. Er zeichnet jetzt Bühnendekorationen
und Kostüme für ein Theater in Düsseldorf. Diese Arbeit macht ihm sehr viel
Spaß.
1907 fährt August Macke nach Paris. Er mag
die Kunst der französischen Impressionisten sehr. Darum geht er nach Berlin und
ist dort sechs Monate lang Schüler von Lovis Corinth. Corinth ist ein deutscher
Impressionist, der eine private Kunstschule hat. 1908 reist August nach Italien
und auch noch einmal nach Paris.
Ab Oktober 1908 ist
Macke ein Jahr beim Militär. Danach heiratet er im Oktober 1909 Elisabeth
Gerhardt. Sie hatte einen reichen Vater. Nach seinem Tod hat sie so viel Geld bekommen,
dass August und Elisabeth davon leben können. Das Ehepaar zieht an den Tegernsee
(Bayern) und bekommt zwei Söhne: Walter (1910) und Wolfgang (1913).
1909 beginnt auch
die Freundschaft von August Macke mit dem Künstler Franz Marc. Die beiden
schreiben sich viele Briefe und diskutieren über Fragen der Kunst. 1910 zieht
die Familie nach Bonn.
Im Dezember 1911 nimmt August Macke an der Ersten
Ausstellung des „Blauen Reiters“ in der Münchner Galerie Thannhauser teil. In
der Ausstellung sind drei Bilder von Macke. Der „Blaue Reiter“ ist eine Gruppe
von Künstlern. Unter anderem gehören Wassily Kandinsky und Franz Marc dazu. 1912
reist Macke mit Franz Marc nach Paris. Hier lernt er Robert Delaunay kennen.
1912 und 1913 werden Bilder von Macke in Köln und Berlin gezeigt. 1913
organisiert Macke in Bonn eine Ausstellung mit dem Titel „Rheinische
Expressionisten“.
Im Herbst 1913 zieht
die Familie Macke nach Hilterfingen am Thunersee
(in der Schweiz). Dort will August Macke in Ruhe arbeiten. Hier malt er seine
wichtigsten Bilder. Im Februar 1914 reist er unter anderem mit Paul Klee nach
Tunesien. Danach kehrt die Familie nach Bonn zurück.
Im August 1914 geht
August Macke als Soldat in den Krieg. Er stirbt am 26. September in Frankreich
und ist auf dem Soldatenfriedhof von Souain (Champagne) begraben.
Διαβάστε το παραπάνω κείμενο "Der Maler August Macke" και κάντε το κουίζ με τις ασκήσεις που ακολουθεί
.jpg)
.svg)
